تولدی دیگر برای دانشگاه علوم پزشکی ایران

شبکه ایران/ این ادغام و انتزاع هردو شبانه بود، در شبی پاییزی با حکم وزیر سابق بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی ایران با دانشگاههای علوم پزشکی تهران و شهید بهشتی ادغام شد و پس از گذشت 873 روز در شبی بهاری ، دستور وزیر سابق توسط وزیر جدید منتفی گردید.
به گزارش شبکه ایران در 8 آبان 1389 با دستور مرضیه وحیددستجردی وزیر بهداشت وقت، تمامی اموال و واحدهای آموزشی، پژوهشی و دانشجویی دانشگاه علوم پزشکی ایران به دانشگاه علوم پزشکی تهران منتقل شد، دانشگاهی که درآن باقر لاریجانی ریاستش را برعهده داشت و افزون بر آن بعنوان فرد شماره دو وزارت بهداشت و درمان نفوذ فراوانی در تصمیم گیری ها و سیاستگزاری های این وزارتخانه در دوران صدارت دستجردی داشت.
رضا حسینمردی سرپرست سابق روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی ایران از صبح آن شبی می گوید که دستور ادغام به امضای دستجردی رسیده بود . به گفته حسینمردی همه کارکنان و دانشجویان در برابر این تصمیم غافلگیر شده بودند، حتی رئیس دانشگاه علوم پزشکی ایران از آنچه که برایش مقدر شده بود خبر نداشت.
وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی این ابلاغ را در راستای اجرای تصمیمات دولت مبنی بر خروج دستگاه‌های اجرایی از استان تهران و در جهت تامین یکپارچگی در ارائه خدمات آموزشی و بهداشتی - درمانی استان تهران و کاهش تصدی گری امور موازی اعلام و در این باره به ابلاغ مصوبه شماره 110/677 معاون توسعه مدیریت و سرمایه انسانی رئیس جمهور اشاره کرد.
انحلال دانشگاه علوم پزشکی ایران پس از 36 سال سابقه فعالیت، واکنش‌هایی بسیاری از سوی جامعه دانشگاهی و اعضای مجلس شورای اسلامی در پی داشت؛ به گونه‌ای که پس از اعلام این خبر، کمیسیون بهداشت برای بررسی این موضوع جلسه اضطراری تشکیل داد و برخی از اعضای کمیسیون بهداشت نیز با این ادعا که ماجرای انحلال را از روزنامه‌ها مطلع شدند، انتظار داشتند که وزیربهداشت دراین باره با مجلس صحبت می‌کرد و مشورت می‌گرفت.
از دیگر سو جمعی از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران هم با انتقاد از ادغامی که بدون هیچ مقدمه و اخذ نظرات گروه‌های آموزشی و مشورت با شوراهای دانشجویی انجام شده بود، نگران وضعیت آموزش خود در سطوح پایه و بالینی بودند، چرا که افزایش جمعیت در این دانشگاه را عاملی بر اخلال در وضعیت آموزشی و حتی درمانی این دانشگاه می‌دانستند.
در مقابل، دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایران نیز از این وضعیت دلخوش نبودند و با تجمع در مقابل مجلس و دانشگاه اعتراض خود را نسبت به این ادغام اعلام داشتند.
در آن زمان گمانه‌زنی‌ها به این سمت بود که توجه به ظرفیت های چشمگیر علمی و پژوهشی و فعالیت های گسترده پژوهش محور در با ادغام حوزه آموزش دانشگاه علوم پزشکی ایران با تهران، رتبه‌بندی دانشگاه علوم پزشکی تهران در رنکینگ جهانی ارتقا یابد؛ ادعایی که امروز باید با طرح این پرسش که "آیا ادغام، رتبه جهانی دانشگاه علوم پزشکی تهران را ارتقا داد؟" آن را دنبال کرد.
از این تصمیم دستجردی، دانشگاه علوم پزشکی شهیدبهشتی هم بی‌نصیب نماند و تصدی‌گری تمامی واحدهای بهداشتی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران به این دانشگاه واگذار شد.
امروز با گذشت 29 ماه و دو روز ، تصمیم دستجردی برای ادغام ملغی و دانشگاه علوم پزشکی ایران با تصمیم طریقت منفرد مجددا تشکیل و احیا شد و سرپرست آن نیز معرفی و منصوب شد.
طریقت منفرد وزیر بهداشت، در توضیح تصمیم خود اظهار کرده است: پس از ادغام دو دانشگاه شاهد واکنش‌ها و اعتراضاتی از سوی اعضای هیات علمی و دانشجویان علوم پزشکی بودیم که دلایل درستی هم داشتند. با این ادغام، عملکرد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در زمینه آموزش پزشکی به دلیل رسیدگی بیشتر به مراکز درمانی و بیمارستان‌ها مختل شده بود، دانشگاه علوم پزشکی ایران که یکی از دانشگاه‌های موفق علوم پزشکی بود حذف شده و دانشگاه علوم پزشکی تهران نیز به دلیل افزوده شدن امکانات فراوان به آن، نیازی به رقابت با سایر دانشگاه‌ها در خود نمی‌دید و عملاً نیز چنین شده بود.
به اعتقاد وزیر بهداشت، با انتزاع دو دانشگاه از هم دوباره شاهد به وجود آمدن فضای رقابت سالم در بین سه دانشگاه فعال علوم پزشکی در تهران خواهیم بود.
وزیر بهداشت این آسودگی خاطر را به فارغ‌التحصیلان هم داد که «آنها از این موضوع خارج هستند، ولی به گفته وی، شاغلان به تحصیل مختارند که به دانشگاه علوم پزشکی ایران برگردند یا در دانشگاه علوم پزشکی تهران بمانند، البته طومارهایی که داده‌اند نشان میدهد اگر نگوییم همه، بلکه اکثر قریب به اتفاق آنها، به ویژه هیات علمی تمایل دارند که به دانشگاه خود برگردند.»
مطمئنا همانگونه که انحلال شبانه دانشگاه علوم پزشکی ایران واکنش‌هایی در آن زمان در پی داشت، احیای غافلگیرکننده این دانشگاه نیز کم واکنش نبود. بازگشت مجدد دانشگاه علوم پزشکی ایران به وضعیت سابق خود با استقبال گسترده دانشجویان این دانشگاه و اساتید و اعضای هیات علمی ان همراه بوده است. در این میان آنچه که بی پاسخ می ماند دلایل تحمیل این هزینه ها بخاطر تصمیمی است که اکنون عجولاانه و غیر کارشناسی خوانده می شود؟ تاوان این اقدام را چه کسانی می پردازند؟