این ملات «عایق رطوبت سنتی » و دارای مقاومت کافی بوده و جهت عایق رطوبتی در پشت بام ها ، بصورت پوشش انتهایی و یا در زیر آجر فرش پشت بام در بناها بکار رفته است.
بهترین آژند و اندود برای مصالحی چون سنگ، آجر و کاشی در بناهایی که در نقاط جغرافیایی خشک ساخته می شدند (که جزو بناهای در معرض آب نبودند.)
قیر چارو در واقع ساروج گچ است.
قیر = گیر = گچ چارو = ساروج
(که به آن کلمه «قیرو سارو» یا «قیرو جارو»نیز می گویند)
این مخلوط به صورت اندود و ملات در اغلب بناهای دوران ساسانی معمول بود بعد از آن نیز تا قرون دوم و سوم هجری رواج داشته است.
مواد تشکیل دهنده ی این ملات عبارت اند از:
1-گچ نیمه پخته و نیم کوبیده 2-گل رس رنگی 3. شکر سنگ(سنگ مها) 4.گاورس 5.شیره ی سوخته انگور یا خرما، یا ملاس چغندر قند یا نیشکر(در بشکه 220 لیتری شیر آهک،18 لیتر شیره سوخته لازم است.)
منابع و ماخذ
مصالح ساختمانی، آژند، اندود، آمود در بناهای کهن ایران. مهندس زهره بزرگمهری
معماری ایران، مصالح شناسی سنتی. حسین زمرشیدی
مصالح شناسی، سیاوش کباری
مصالح شناسی، احمد حامی دانشگاه تهران
0 نظر
هیچ نظری وجود ندارد. اولین نفر برای نظر دهی به این مقاله باشید!