مرا آن ده که آن به - مناجاتی زیبا از خواجه عبدالله انصاری

آنچه می خوانید یکی از مناجاتهای زیبای خواجه عبدالله انصاری است :

«الهی! آنرا که تو خواهی، چون آب روانست ؛
و آنرا که تو نخواهی، او را چه درمانست ؟!!»
... زاد بر گیر که سفر نزدیکست؛
و آداب آموز که راه، بس باریکست؛
و از ندامت، چراغی افروز، که عقبه تاریکست؛
بی نیازی را از خلق، تاج کن و برسر«نه»؛
و سرانجام خود را. چراغ در بر«نه»؛
طالب دینار، رنجور است و
طالب عقبا، مزدور است  و
طالب مولا، مسرور است؛؛؛

ایمن منشین که هلاک شوی!
ایمن آنزمان شوی که با ایمان
زیر خاک شوی؛؛؛
نه در رنگ و پوست نگر؛
در نقد دوست نگر!!!
اگر درآئی، در بازست؛
و اگر نیائی، خدای، بی نیازست؛
مرغ را دانه باید و طفل را شیر، شاگرد را استاد باید و مرید را، پیر؛؛؛
دوست را اگر از در، بدر کنند از دل بدر نکنند!
الهی! چون همه آن کنی که خواهی،
از این مفلس بیچاره چه خواهی؟!!
الهی! یافت تو، آرزوی ماست
دریافت تو، نه ببازوی ماست!

.... اگر بر هوا «پری» ، مگسی باشی، و اگر بر روی آب روی
خسی باشی،
دلی بدست آر، تا کسی باشی!

هر که خواست، غم او از دل ما برخاست،
ما را غم آنست که او نمیتواند خواست!!!
« الهی! » مرا آن ده
که مرا آن «به»