باور انتخابات پیش شرط ورود به انتخابات

در آستانه انتخابات نهمین دوره مجلس شورای اسلامی بحث های سیاسی- انتخاباتی و بگومگوهای حزبی و گروهی بالا گرفته است. در جامعه اسلامی و آزاد ما این امر طبیعی است. تحمل و مدارا با سلایق و علایق متفاوت و تصمیم نهایی ملت از مجرای انتخابات در عین حفظ اصول، شاخصه کشور ما در پرتو اصول حاکم بر نظام جمهوری اسلامی بوده و در طول زمان این ثبات و پایداری توأم با پویایی و تغییر و تحول بارها به منصه ظهور رسیده و در اصطلاح عرفی آن به تحکیم مشروعیت نظام سیاسی و حاکمیت آن کمک کرده است. در این میان حوادث بعد از انتخابات بی نظیر دهمین دوره ریاست جمهوری سال 1388 نقطه عطف تلاش های سازمان یافته داخل و خارج بود تا این ظرفیت ارزشمند آزادی اسلامی تعطیل و طلیعه دیکتاتوری در سایه گفتمان غربی شود. صرفنظر از همه آموزه های این اتفاق کنش های بعد از انتخابات دم خروس دموکراسی، آزادی،‌ حقوق بشر و در واقع تمدن غربی بود که از آستین حاملان آن از درون به درآمد و چون پتک بر جمهوریت نظام اسلامی فرود آمد. ولی بنیان مستحکم و قویم اسلامیت و بصیرت و مسئولیت پذیری ملت توانست در برابر این فشار و تهدید مقاومت و چون فولاد محکم تر و آبدیده تر از حقوق خود بویژه حق انتخاب آزاد و آزادی انتخابات دفاع کند.

ملت بزرگ ایران این دستاورد اساسی را که در پرتو اسلام و قانون اساسی کسب کرده است را با قوت حفاظت کرده است. دستاوردی که از آن برای تعمیق عدالت، ‌بسط اخلاق و حفظ کرامت متعالی انسان موحد، پیشرفت کشور، استقامت ملت در برابر نظام سلطه، تداوم آزادی های مشروع و استقرار یک جامعه متعالی اسلامی از آن به بهترین شیوه و بهنگام استفاده کرده است. ملت ایران اینک در آستانه تجربه دیگری از این حرکت توأم با بصیرت و استقامت قرار دارد. در این زمان، ‌برخی اصولگرایان، رقیبان اصلاح طلب خود را که کارنامه سیاهی در انتخابات 88 به جا گذاشته اند دعوت به مشارکت می کنند. از سویی برخی از این طیف ناکام در شکستن مردم سالاری،‌ برای حضور خود در انتخابات شرط و شروط می گذارند و تلاش می‌کنند تا با گفتمان سازی سیاسی، فرصت جدیدی آفریده و بار دیگر برای انسداد مردم سالاری، فتنه دیگری را رقم بزنند.به گمان ما اولین سخن با این گروه آن است که برای شرکت در انتخابات باید «اصل انتخابات» را قبول داشت و پذیرفت و قواعد آن را که خود از آن به قواعد بازی تعبیر می کنند قبول کرد. البته قواعدی که ما آن را لوازم منظقی کسب قدرت مشروع در حاکمیت می دانیم.

اما اینان چگونه در این عرصه بدون پذیرش قانون انتخابات قصد ورود دارند؟ مروری به رفتار سیاسی این جریان عدم اعتقاد آنان را به انتخابات و قانون و قواعد آن، نشان می دهد. این گروه همان هایی بودند که در آستانه برگزاری انتخابات هفتمین دوره مجلس شورای اسلامی خواستار تعطیل و توقف انتخابات شدند. پدیده ای که در کشور ما در بحرانی ترین شرایط یعنی هشت سال جنگ تحمیلی اتفاق نیفتاد و انتخابات نه تنها تعطیل نشد که کوچکترین تأخیری هم در آن صورت نگرفت.

در انتخابات سال 88 ، ‌این ها همان کسانی بودند که نیازی به اعلام نتایج رسمی انتخابات نمی دیدند و قبل از پایان رأی گیری خود را پیروز انتخابات اعلام نموده و هر نتیجه خلاف آن را دروغ و تقلب قلمداد می‌کردند. فراموش نمی کنیم که این گروه، در زمان رأی گیری اعلام کردند هر نتیجه ای جز پیروزی خود را قبول نداشته و در صورتی که نظام به آن تن در ندهد، جدال و جنگ خیابانی را رقم خواهند زد. این ها قبل از انتخابات برای دفع و تخریب رقیب، ‌هشدار دادند که اگر رقیب از صحنه حذف نشود باید منتظر بحران بود! سئوال از این گروه این است که انتخابات ابزار دیکتاتوری یا آزادی است؟ اگر کسی نقش و کارکرد انتخابات را نپذیرد که رفتار سیاسی آنان حاکی از این است و اصولا ریشه فتنه 88 نیز همین بوده است، چگونه برای خود، مشروعیت حضور در انتخابات قائل هستند؟ آنان قواعد انتخابات را با کودتا تمیز نمی‌دهند. منش و سیره دیکتاتور مأبانه بعد از انتخابات 88 ، چهره ماندگار و نماد آنان در صحنه سیاسی است. این افراد همان‌هایی هستند که در نماز جمعه 29 خرداد ماه 1388 مخاطب رهبر معظم انقلاب اسلامی بودند که فرمودند: «انتخابات اصلاً برای چیست؟ انتخابات برای این است که همه اختلاف ها سر صندوق رأی حل و فصل بشود، باید در صندوق های رأی معلوم بشود که مردم چه می خواهند، چه نمی خواهند، نه در کف خیابان ها. اگر قرار باشد بعد از هر انتخاباتی آنهایی که رأی نیاوردند اردو کشی خیابانی کنند، طرفدارانشان را بکشند به خیابان، بعد آنهایی که رأی آورده اند هم در جواب آنها، اردوکشی کنند، پس چرا انتخابات انجام گرفت؟»انتخابات برای تأمین امنیت و آرامش و مشارکت مطلوب آزاد و کارآمد مردم در مدیریت و برنامه‌ریزی کشور در پرتو قانون اساسی و نظام مستقر سیاسی است! به نظر ما گروههای اصلاح طلب و همه طیف‌هایی که در فتنه 88، نتیجه انتخابات را از طریق تهدیدهای خیابانی و با اتکا به مداخلات سلطه‌گر بیگانه دنبال کردند، ضربه سختی بر نقش و کارآمدی انتخابات به عنوان یک راهکار حقوقی و منطقی وارد کرده‌اند. اینان با چه تضمینی می توانند وارد این عرصه شوند؟ و اصولاً کسانی که انتخابات را قبول ندارند، قانون و قواعد آن را برنمی تابند،‌ پس چه حقی برای مداخله در آن دارند؟ و مداخله آنان جز تخریب این اصل و بنیان چه تأثیر و نقشی خواهد داشت؟ این افراد با شبکه خودساخته، امر نظارت بر انتخابات را از نهاد ناظر و بی طرف به سمت حزب و گروه خود منحرف ساخته و جز سخن و خواست خود هیچ منطقی را نپذیرفته اند و قواعد منطقی و عرفی انتخابات را هم نپذیرفته اند. این مرز آزادی و استبداد است! در سرحدّات استبداد که نمی توان حافظ آزادی بود و انتخابات کارکردی برای دیکتاتوری نیست.امروز بیش از هر چیز و بیش از هر سخن و شرطی، باید مدعیان شرکت در انتخابات به این پرسش پاسخ دهند که آیا اساساً انتخابات را به عنوان یک نهاد مردم سالارانه قبول دارند یا نه؟ بعد از آن نوبت سایر شروط خواهد بود