نقدی جالب از منظری دیگر بر فیلم آژانس شیشه ای حاتمی کیا

می‌گویید که نه اپوزیسیون هستید و نه پوزیسیون! پس این نظام نظام کردن‌ها فقط برای طلبکاری و کندن سهم بیشتر است؟ بکن! نوش جانت، حقت است. می‌خواهی آزادی بیشتری داشته باشی؟ داشته باش! اما بیا مردانگی کن و از «آرمان» حرف نزن، از خودت و فیلم‌هایت حرف بزن و به دیگران هم اجازه نقد و اعتراض بده و اینقدر هم از هر انتقاد کوچکی ترش نکن. بیا ما و شما آرمان را‌‌رها کنیم و بگذاریم آنهایی که آرمان گوشت و خونشان است و احتیاجی به پز روشنفکری و خودشیرینی و تبرئه یک خط در میان ندارند حرف بزنند.

نه آرمان آن چیزی است که در فیلماهای شماست و نه آرمانخواه تصویری که سینما یا صدا و سیما می‌دهد؛ که یا استخوانش را نشان می‌دهد، یا پای لنگ و سرفه‌هایش را، یا در حال بیل زدن در روستا، دریغ که در حال حرف زدن از آرمان‌ها و انتقاد صریح از بی‌دینی و بی‌عدالتی دیده شود. آرمانخواه خوب آرمانخواه مرده یا شل و پل و حمّال و بیل به دست و شهرستانی و توسری خور است نه زنده و سرحال و طلبکار و پر از حرف و انتقاد. آرمانخواهان نه مثل شما «اصلاحات» می‌خواهند نه آزادی آنچنانی سیاسی و فرهنگی، عدالت می‌خواهند و اقتدار و سلامت دین و جامعه‌شان را.

مدتی هم هست که دق دلی داری که می‌خواهی چمران را بسازی، شاید هم می‌خواهی پروژه‌ات را از آمریکا و لبنان شروع کنی، اما چمران هم قرار است از آرمان تهی بشود؟ پس بیا و نساز! من حاضرم از جیب مایه بگذارم که نسازی، از حالا به وسع خودم ده بلیط فیلم نساخته‌ات را پیش خرید می‌کنم (که اگر داشتم بیش از این‌ها می‌خریدم) و التماست می‌کنم که اگر می‌خواهی چیزی بسازی که ته‌اش عشق و زندگی زمینی باشد از بیخ بی‌خیال شو! بیا مثل دهنمکی برو راجع به اوباش فیلم بساز، او راجع به اخراجی‌ها حرف می‌زند تو هم از پشیمان‌ها بگو! دهنمکی سطح خودش را خوب شناخته تو هم بیا و سطح خودت را بفهم، باز دهنمکی زمانی خودش را در جبهه «فقر و غنا» کشته و تا جا داشته فحش خورده اما تو کجا حرف زدن از آرمان را تمرین کرده‌ای و فحش خورده‌ای که حالا نگران آرمان‌ها شده‌ای؟

ادعا کرده‌ای که: «من غصه ام کشورم است که این کشور مال ماست، این نظام باید تحلیل و اصلاح بشود، و اصلاحات می‌خواهیم، همه هم می‌دانیم که باید این اتفاق بیافتد»! نمی‌دانم چرا همه اینجور مواقع یادشان می‌افتد که کشور مال همه است اما موقع تکلیف جا می‌زنند و فقط یک عده، که خیلی اتفاقی و بی‌ربط موتوری هم بینشان دیده می‌شود، پای کار می‌مانند. پس جسارتا عرض می‌کنیم که: «به نظر می‌رسد سینمای ایران (به خصوص سینمای کسانی مثل حاتمی کیا) بیش از نظام به "تحلیل و اصلاح" احتیاج دارد، و همه هم می‌دانیم که "باید" این اتفاق بیافتد». کاملا طبیعی است که اگر هر کسی کار خودش را درست انجام بدهد و هر وقت شکستی خورد یا انتقاد کوچکی بهش شد از یقه نظام آویزان نشود به تدریج اوضاع بهتری هم خواهیم داشت.


تتمه: «حسین دهباشی در صفحه فیس بوکش نوشته است: شنیده یا خوانده‌اید که: «در جریانِ اعتراضِ گروهِ انصار حزب الله تهران به نمایشِ فیلم «تحفهء هند» در سالِ ۱۳۷۴، خانمِ حامله‌ای از بالکنِ سینما قدس واقع در میدانِ ولیعصر تهران، به پایین افتاده و سقطِ جنین کرد»؟ برایِ بار چندم و در نهایتِ شرمندگی و تاسف اعتراف می‌کنم: «خبر مذکور جعلی و ساختهء اینجانب بوده راستش از برهم خوردنِ جلسهء مثنوی‌شناسی آقای دکتر سروش در تالارِ شهید چمرانِ دانشکدهء فنّی دانشگاه تهران توسط منصوبینِ به انصارحزب الله عصبانی بودم و... از سرِ جوانی و حماقت واین‌ها... آن خبر را جعل کردم متاسفانه دهان به دهان چرخید و حالا شده یکی از مشهوراتِ تاریخِ معاصر ایران. پ. ن: آنچه آمد به خدا دروغ سیزده یا از آن قبیل خوشمزگی‌ها نیست اگر مایل بودید دست به دست نشرش دهید شاید بار گناهِ برادرتان کمتر شود.» | منصوبین هم غلط است و منسوبین درست است، یکی در گودر پای این مطلب نوشت که این شرف فلان جماعت را نشان می دهد! جوابش دادم که: ان شاء الله باقی ابعاد شرافت شان هم در طول زمان مشخص خواهد شد